De wekker gaat al om half 6. Dat is knap vroeg op de zondagmorgen. Ik moet om half negen in Naaldwijk zijn, dus ik wil uiterlijk om kwart voor zeven weg. Dan zou ik er om 8 uur kunnen zijn. Met wat omkleed en uitpak tijd wordt het dan al snel half negen. En dat klopt. Ik rij op gemak naar de bloemenveiling. Het is nog niet druk, dus ik kan zo doorrijden naar de parkeerplaats.
Om half negen moet de hele ploeg nog even op de foto en dan rijden we de veilinghal in. Nostalgie hoor. Bloemenveiling Westland was mijn eerste werkgever. Inmiddels een tikkie groter geworden, nieuw hoofdkantoortje erbij, etc., maar we verzamelen vlakbij mijn eerste kantoortje. Leuk hoor. Daar zijn we trouwens al om kwart over negen, en we vertrekken pas om tien uur. Dat duurt nog even. Tijd voor een fotomoment met de rose rijders.
Rond tien uur geeft Guido Weijers het startschot. Godzijdank staan we redelijk vooraan. Er fietsen 6000 man mee met de 100km, dus als je achteraan staat, vertrek je pas tegen elven denk ik.
Door een haag van enthousiaste, klappende en aanmoedigende mensen, waaronder andere meefietsende collega's Carin en Ingrid, rijden we naar buiten, de zon en de warmte in. Vanuit de bloemenveiling gaat het richting De Lier. Vlakbij mijn tweede werkgever Fides. We rijden er praktisch langs. Na De Lier gaat het via Schipluiden naar Delft. Langs de A13 gaat het dan richting Rotterdam. Jammer. Ik was veel liever in het Westland gebleven. Je merkt ook meteen dat de hoeveelheid mensen langs de kant drastisch afneemt. Buiten het Westland leeft het niet echt. Rotterdam wordt aangedaan omdat de organisatie het een mooi idee vond om langs de Daniel den Hoed kliniek te rijden. Dat is ook een mooi idee. Maar de route er naar toe niet. Verre van. Langs twee snelwegen A13 en A20, door industrieterreinen, dat is nou niet bepaald pittoresk. We rijden richting Beneluxtunnel. Dat is dan wel weer leuk om doorheen te rijden, maar het is een crime om er te komen. We moeten sowieso heel veel in de remmen knijpen en stoppen en wachten. Heel vervelend. In de Beneluxtunnel gaat het lekker hard. Tegen de 60 in het uur. Om daarna weer in een fuik te rijden en weer stil te staan. Ten zuiden van de Maas gaan we richting Pernis. Mooi bedrijf hoor, Shell, maar ik rij liever in een gezonde natuurlijke omgeving... In Rotterdam Zuid stokt het weer. Elke rotonde en elke bocht is te krap voor zo'n peloton. En eerlijk gezegd valt me de belangstelling bij Daniel den Hoed me erg tegen. Ik zie hooguit 25 man staan met 1 spandoekje. Als dat het was, dan hadden we Rotterdam wel kunnen overslaan.
Leuk is dan weer wel dat het hele spul wel over de Slinge richting Barendrecht rijdt. En daar woont mijn schoonmoeder. En toevallig stokt het weer precies bij haar flat. Ik kijk naar boven naar het balkon, want daar verwacht ik die ene toeschouwer. Ze staat er niet, of ik kijk verkeerd. Het blijkt achteraf dat eerste. Ze stond er wel, maar niet daar. Ze had zich gepost op een rotonde in de buurt. Niet gezien.
Vanuit Rotterdam rijden we dus via Barendrecht (langs de A15...) naar Rhoon en Poortugaal om vervolgens weer naar de Beneluxtunnel te rijden. Door Vlaardingen gaat het richting Maassluis en hoe dichter bij het Westland, hoe drukker het wordt. In Maassluis hebben ze er helemaal een spektakel van gemaakt. Wat een mensen ook. Langs de Maasdijk lijkt het een lang lint van toeschouwers. Mooie ervaring. In 's Gravenzande slaan we rechtsaf richting Monster. Nog een kilometer of 20 te gaan. We zijn trouwens al over de 100 heen, dus de inschatting van de organisatie zit er een beetje naast.
Na Monster rijden we richting Poeldijk. Geboorteplaats. We rijden langs mijn geboortehuis aan de Jan Barendselaan 69. Ik zie de flat, kijk naar de buren op het balkon maar ik herken niemand. Iedereen is verhuisd, of is er gewoon niet meer. Langs de Wateringseweg moet ik denken aan mijn eerste krantenwijk. Dat was een buitenwijk en dat was onder andere de Wateringseweg. Ik probeer te herinneren welk huis de Haagse Courant had en welke het Binnenhof. En wie er wel of geen Westlandse Courant bij kreeg als ik tekort kwam. Hing samen met de hoogte van de nieuwjaarsfooi aan het eind van het jaar. Het bijna laatste huis links, vlak voor Den Haag, die gaven me altijd 10 gulden. En dus kregen die hoe dan ook die Westlandse Courant. Altijd. Zo werkt dat.
We schurken even tegen Den Haag aan en rijden dan via Wateringen en Kwintsheul weer naar de veiling. Ik heb dorst. En ik ben moe. Je plant op 100 km, een week van tevoren meldt de organisatie dat het 110 is. Bij de definitieve route zit een linkje waaruit blijkt dat het er 118 zijn (een dag of twee van tevoren) en uiteindelijk zitten we bijna 125 km op de fiets. En met dat slakketempo en al dat gestop zitten we bijna 6 uur op de fiets. Zonder extra voorzieningen qua drank, water, eten, etc. Minpuntje in de organisatie. Zeker bij zo'n warme dag als vandaag. Het is 30 graden. En als je zo lang op de fiets zit en 125 km moet rijden, zou het goed zijn als er ook elk half uur een bidon weggeslurpt kan worden. Er moeten toch wel bedrijven gevonden kunnen worden die bij dit soort temperaturen 6000 bidons willen sponsoren? En een paar tuinders die de tuinslang even aan willen zetten om iedereen een beetje af te koelen?
Sterker nog, vooraf werd niets gezegd over zonbescherming. Dat kan natuurlijk niet. Al die deelnemers en toeschouwers zitten straks uren in de brandende zon. En de zonkracht is nog steeds hoog genoeg om te verbranden. En zonbescherming is nodig om huidkanker te voorkomen. Waar reden we vandaag ook weer voor? Volgend jaar ga ik hier met Vision samplen!
Na bijna 6 uur, het loopt tegen vier uur, zijn we eindelijk in de veiling. Althans, bij de veiling. Want om er weer in te komen is slechts een deur van een meter of 3 breed beschikbaar. En dus stokt het weer. Maar eenmaal binnen is het koel en staat Dries Roelvink op het podium te zingen. Wat wil een mens nog meer?
