23 oktober 2012. Ballon d'Alsace.

We zijn weer terug in de Vogezen. Een dagje hard werken in Zwitserland en meteen 's avonds weer terug. Via een andere route naar Gérardmer gereden, via Munster. Erg leuke route, ook al is de helft in het donker.

De volgende ochtend rij ik weer naar Kruth. Ik parkeer de auto bij de kerk dit keer. Mooie parkeerplek, die afgelopen zondag natuurlijk vol was. De temperatuur is wel even een overgangetje. Was het zondag nog 24 graden en zonnig, nu is het 4 graden en mistig. Nee, geen typefout. Echt maar 4 graden bij vertrek. Daar had ik even niet op gerekend. Vandaag blijven alle lange mouwen, thermoshirts en been en armwarmers aan en er gaat een fluorescerend regenjack overheen. Val ik lekker op met die mist en het is weer wat warmer.

Vanuit Kruth rij ik richting de Col de Bussang. Het eerste bergje van vandaag, op weg naar de voet van de Ballon d'Alsace in St. Maurice. Leuke klim, maar pokkenweer en veel vrachtverkeer op een drukke weg. Heel erg veel vrachtverkeer. Teveel vrachtverkeer. Niet leuk.Wel een heel leuk stuk met haarspelden, altijd leuk. Ik klim naar 731 meter en dat is een mooie opwarmer. Figuurlijk dan, want het blijft mistig en koud.

Gedurende de afdaling naar St. Maurice wordt het weer beter. De lucht breekt open, wordt strak blauw en de temperatuur gaat meteen omhoog. Lekker. Jackie uit en aan de voet van de Ballon neem ik eindelijk ook afscheid van het drukke vrachtverkeer. Godzijdank.

De klim naar de top is prachtig. 9 kilometer heel regelmatig omhoog met zo'n 7%. Het is echt een fraaie klim, mooi bosrijk, mooie brede weg, rustig. Heel erg leuk om te doen. En boven is het prachtig. Het dal is bedekt met een prachtig zacht spierwit degen van witte wolken. Met af en toe een heuveltje die door het dekbed heenprikt. Heel fraai.

Ik rij naar beneden maar na een kilometer of twee raak ik de weg kwijt. De Garmin wijst me richting een doodlopende weg en als ik de weg naar beneden vervolg dreig ik af te dwalen van mijn route. Dat is niet de bedoeling. Ik kies eieren voor mijn geld en keer om. Dan maar via dezelfde weg terug. Maar na drie kilometer ontdek ik toch een zijweg die de Garmin even over het hoofd had gezien. Ik gok die weg nog even en verrek, dat blijkt de goeie te zijn. Gelukkig. Het eerste stuk is nog lekker te doen, maar dan rij ik de wolken in en wordt het koud. Kouder. IJskoud. Ik rij bewust ook langzamer de berg af om niet nog kouder te worden. Niet leuk dit. En de afdaling duurt even. Twaalf kilometer en het wordt steeds smaller, onoverzichtelijker en met elke meter naar beneden lijkt het nog eens een graad kouder te worden. En de wereld is in die mist ook heel klein. Beangstigend bijna. Ik vraag me af of ik wel goed zit. Volgens mijn Garmin wel, maar ja, die zat er even geleden ook naast. Ik heb behoefte aan zicht op mensen, bewoonde wereld. Ik wil een dorp zien. Uiteindelijk beland ik in Sewen. Wel een dorp, geen mens te zien. Het is lunchtijd.

Vanuit Sewen vervolg ik de weg naar Masevaux. En ik probeer op temperatuur te komen. Wil niet echt vlotten. In Masevaux moet ik naar links, maar die weg blijkt afgesloten. Een Deviation volgen dan maar. Maar dat blijkt een omleiding van 15 kilometer. Daar had ik ook al niet op gerekend. Ik twijfel een paar keer om toch om te keren. Bij de laatste twijfel zie ik in de verte toch nog een geel bordje. Ik gok het erop. In de hoop dat daar de volgende Deviation aanwijzing staat. En dat klopt. Ik ben aan de voet van de Col de Hundsruck. Wist ik veel dat die er nog in zat. Ik dacht nog een klein heuveltje van 100-200 meter klimmen, maar dit blijkt nog een serieus puistje te zijn. Er komt geen eind aan, als je daar niet op rekent. Maar het is een aardige manier om op te warmen. Het lijf begint wel steeds zeerder te doen. Alles doet zeer. Vooral mijn armen en mijn rug. En op de top blijkt dat ik in plaats van de verwachte 6 kilometer er nog 21 moet doen. Heel leuk.

Naar beneden is het weer steenkoud. Ik rij uiteindelijk bijna 100 kilometer in plaats van de voorziene 80. Is toch niet niks. Ik ben gesloopt, maar met drie cols, waaronder de Ballon d'Alsace, hou ik er toch een verrekte voldaan gevoel aan over. Die kan weer op het lijstje.

21 oktober 2012. Grand Ballon.

 Ik moet voor zaken in Zwitserland zijn. En nu kom ik daar al heel vaak, en nooit heb ik ervoor gekozen er een privé verblijfje aan te koppelen. Maar nu het fietsvirus me te pakken heeft, had ik het idee opgevat om dat toch maar een keer te doen. In plaats van het vliegtuig met de auto, fietsje achterin en op de route een mooie plek vinden om te fietsen. Uiteindelijk bedacht dat fietsen in Frankrijk toch net even leuker is dan in Zwitserland (je bent Frankrijk-liefhebber of niet). En uitgevonden dat de Elzas precies op de route naar de bestemming ligt. En daar liggen dan weer twee bergen die ook zo af en toe eens door de Tour worden aangedaan: de Grand Ballon en de Ballon d'Alsace. Die moeten er dus aan geloven. Ik vertrek op zaterdagavond naar Gérardmer in de Vogezen. Simpel hotelletje aan het meer gevonden. Mooi meer, hotel voldoet voor een nachtje. Zondagochtend vertrek ik dan naar Kruth, iets ten zuiden van Gérardmer. Dat lijkt me een mooie startplek voor het eerste rondje. En dat is het ook. Een mooie plek en mooi weer. Het is prachtig weer voor eind oktober. Het wordt vandaag een graad of 23-24. In een voorzichtige bui heb ik nog beenwarmers aangetrokken, maar die gaan gauw uit. Ik knutsel de fiets in elkaar, vul de achterzakken met voedsel, telefoon en windbrekertje en hopla, gaan met een banaan achter de kiezen.
De route voert eerst over een vals plat afdalend stukje richting Willer-sur-Thur. Drukke weg, moet niet te lang duren. Teveel verkeer vandaag met dat mooie weer. Half Frankrijk, heel Luxemburg en eenderde van Duitsland lijkt een dagje Vogezen ingepland te hebben. In Willer sla ik linksaf richting de Grand Ballon.

Het is een klim van 14 kilometer. En dat begint vrij vriendelijk. Een mooie brede weg die langzaam maar zeker steeds steiler wordt. 14 kilometer is toch best een eindje en je klimt in totaal toch meer dan 1000 meter.

Een nieuwe ervaring is dat in sommige bochten er kasseitjes liggen. Bijzonder.Geen idee waar dat toe dient. Boeien. Ik trap in een gestaag tempo omhoog. En dan voel ik dat er iemand achter me zit. Ik hoor niet, maar ik voelt het. Ik kijk subtiel om en verrek, er zit iemand in mijn wiel. Fijn. Als ik je daar een plezier mee doe, leef je uit. Na een kilometer of wat voel ik het wat steiler worden. Ik blijf rustig mijn eigen tempo trappen en ik voel, zonder om te kijken, dat hij heeft moeten lossen. Lekker gevoel hoor. Bij de eerstvolgende haarspeldbocht kijk ik naar beneden en inderdaad, hij heeft me niet bij kunnen houden. Toch lekker gevoel. Ik weet dat ik voor geen ene centimeter de snelste op zo'n berg zal zijn en ergens achterin de middenmoot zal staan, maar ik fiets er toch iemand af.
Het is een prachtige rit naar boven, duurt anderhalf uur en het gevoel om weer op een top te staan is geweldig.

Een korte pauze en off we go, de andere kant de berg af. Althans, eraf dat valt nog wel mee. Ik rij een lang stuk op een groot soort plateau, met stukjes op en af. Tot ik in de buurt van de Hohneck ben. Daar kun je ook tegenop fietsen, maar dat wordt me voor vandaag te gortig. Ik moet nog terug naar Kurth... En daarna door naar Zwitserland rijden, dus ik sla even over en daal af naar de voet van de Col du Bramont. Die gaan we vervolgens weer omhoog. Via de Col des Feignes sous Vologne. Nooit van gehoord, maar er staat een bordje, dus even een fotomoment.

 Na de Bramont is het via een flink aantal echte haarspelden verder naar beneden richting Kruth. Het is een prachtige rit, met prachtig weer in een werkelijk prachtige omgeving. De Elzas is geweldig, en de herfst maakt het er een spektakel van. Wat een kleurenpracht. Ik kan niet wachten om hier over twee dagen nog een ritje te doen.

18 oktober 2012. Amstel Gold Race Lus 3.

Het stond al een tijdje op de wishlist. Een deel van de Amstel Gold Race fietsen. De hele versie is bijna 250 kilometer, dus dat is een no-go. Maar sinds kort is er de AGR Experience. Ze hebben drie lussen uitgezet die samen de hele AGR vormen, maar je kunt er dus voor kiezen om 1 lus te rijden. Goed plan. Ik ga lus 3 doen, met daarin oa Cauberg en Bemelerberg en nog een heleboel andere heuveltjes. In de Amstel Gold Race wedstrijd wordt het nu echt spannend, want dit is de finale-lus. Met exclusief in deze lus: beklimmingen van de Eijserbosweg en de Keutenberg. 
"Maak je klaar voor: de Geulhemmerberg, Bemelerberg, Wolfsberg, Loorberg, Gulpenerberg, Kruisberg, Eyserbosweg, Fromberg, Keutenberg en tot slot, de Cauberg. 
In totaal 79 loodzware kilometers!", staat er op de website. Leuk!

Het is herfstvakantie, dus alle dames zijn thuis. En die hebben wel zin in een dagje Maastricht. Kortom, we slaan twee vliegen in 1 klap. We gaan rond een uur of negen op pad richting Maastricht. Om er tegen elf uur aan te komen. Parkeren doen we onder het Vrijthof, lekker centraal. De dames duiken de winkels in, ik stap op om mijn route te vinden, die ergens aan de andere kant van de Maas begint. 

Vanuit Maastricht gaat het richting Bemelerberg en dan gaat het op en af en op en af en op en af en op en af.  Het lijkt in geen velden of wegen op de routes die ik in de Correze gewend ben te rijden en al helemaal niet op klimmen in het hooggebergte. Maar het is bij tijd en wijlen retezwaar. Die kleine pukkels kennen soms stijgingspercentages van 15-16 of meer procenten. Gruwelijk af en toe. Maar ik laat me niet kennen. Het zal mij niet overkomen dat ik het niet red. Ik trap mijn hartslag tot over de grens maar ik stap niet af!

Vooral het begin van de Keutenberg is een muur, waar ik door verkeerd schakelen bijna niet tegenop kom. Maar ook dat lukt me. Geweldig gevoel.

Het weer is prachtig en de rit evenzo. Ik geniet met volle teugen. Hoewel de wind me veel te hard waait. In Limburg waait het over het algemeen nooit, maar vandaag wel. Met kracht 4 of 5. Heb ik weer. Ben je Zeeland een keer uit, waait het nog.

Na ruim 3 uur ben ik weer op het Vrijthof in Maastricht. De dames wachten me op met bonbons. Da's het betere werk.Heerlijk thuiskomen zo.

14 oktober 2012. Wolphaartsdijk.

Hele weekend in tuin gewerkt, overal pijn, maar fietsen zal ik. Wie weet helpt het. Rondje Wolphaartsdijk, 12 graden, half bewolkt, klein buitje, wind uit het westen, kracht 4.

Lekker rondje om Kapelle. Aardig weer, 14 graden, weinig wind kracht 2 uit noord, half bewolkt. Prima ritje.

7 oktober 2012. Schuddebeurs.

Lekker najaarsweer. 15 graden, windkracht 3 uit noorden. Net verkeerd om lekker een stuk 40+ te trappen. Benen waren niet goed.

2 oktober 2012. Oudelande.

Lekker weer voor oktober. 17 graden, wind kracht 4 uit zuidwesten. Mooie dag voor een herfstritje.

30 september 2012. Arnemuiden.

Lekker weer, 16 graden, zonnig, maar wat een pokkenwind. Kracht 4-5 en uitschieters naar 6 uit het zuidwesten en het laatste stuk natuurlijk gewoon uit het zuidoosten, want die kant moet ik dan op... Dus tegenwind. Wel een mooi ritje, veelal bekend terrein.

22 september 2012. Wolphaartsdijk.

Weekje ziek, zwaar verkouden. Vandaag maar weer geprobeerd met een uurtje. Zonnig weer, 15 graden, wind uit het noorden noordwesten, kracht 3. Goed om er even in te komen. En thuiskomen met de finish van Marianne Vos in Valkenburg. Wereldkampioen!

15 september 2012. Baarland - Ovezande

Voel me niet lekker, dus een kort ritje om de verkoudheid eruit te fietsen. Lekker weer, graad of 18, half bewolkt, wind uit westen, kracht 3. Nog steeds verkouden, hielp dus niet echt.