21 oktober 2012. Grand Ballon.

 Ik moet voor zaken in Zwitserland zijn. En nu kom ik daar al heel vaak, en nooit heb ik ervoor gekozen er een privé verblijfje aan te koppelen. Maar nu het fietsvirus me te pakken heeft, had ik het idee opgevat om dat toch maar een keer te doen. In plaats van het vliegtuig met de auto, fietsje achterin en op de route een mooie plek vinden om te fietsen. Uiteindelijk bedacht dat fietsen in Frankrijk toch net even leuker is dan in Zwitserland (je bent Frankrijk-liefhebber of niet). En uitgevonden dat de Elzas precies op de route naar de bestemming ligt. En daar liggen dan weer twee bergen die ook zo af en toe eens door de Tour worden aangedaan: de Grand Ballon en de Ballon d'Alsace. Die moeten er dus aan geloven. Ik vertrek op zaterdagavond naar Gérardmer in de Vogezen. Simpel hotelletje aan het meer gevonden. Mooi meer, hotel voldoet voor een nachtje. Zondagochtend vertrek ik dan naar Kruth, iets ten zuiden van Gérardmer. Dat lijkt me een mooie startplek voor het eerste rondje. En dat is het ook. Een mooie plek en mooi weer. Het is prachtig weer voor eind oktober. Het wordt vandaag een graad of 23-24. In een voorzichtige bui heb ik nog beenwarmers aangetrokken, maar die gaan gauw uit. Ik knutsel de fiets in elkaar, vul de achterzakken met voedsel, telefoon en windbrekertje en hopla, gaan met een banaan achter de kiezen.
De route voert eerst over een vals plat afdalend stukje richting Willer-sur-Thur. Drukke weg, moet niet te lang duren. Teveel verkeer vandaag met dat mooie weer. Half Frankrijk, heel Luxemburg en eenderde van Duitsland lijkt een dagje Vogezen ingepland te hebben. In Willer sla ik linksaf richting de Grand Ballon.

Het is een klim van 14 kilometer. En dat begint vrij vriendelijk. Een mooie brede weg die langzaam maar zeker steeds steiler wordt. 14 kilometer is toch best een eindje en je klimt in totaal toch meer dan 1000 meter.

Een nieuwe ervaring is dat in sommige bochten er kasseitjes liggen. Bijzonder.Geen idee waar dat toe dient. Boeien. Ik trap in een gestaag tempo omhoog. En dan voel ik dat er iemand achter me zit. Ik hoor niet, maar ik voelt het. Ik kijk subtiel om en verrek, er zit iemand in mijn wiel. Fijn. Als ik je daar een plezier mee doe, leef je uit. Na een kilometer of wat voel ik het wat steiler worden. Ik blijf rustig mijn eigen tempo trappen en ik voel, zonder om te kijken, dat hij heeft moeten lossen. Lekker gevoel hoor. Bij de eerstvolgende haarspeldbocht kijk ik naar beneden en inderdaad, hij heeft me niet bij kunnen houden. Toch lekker gevoel. Ik weet dat ik voor geen ene centimeter de snelste op zo'n berg zal zijn en ergens achterin de middenmoot zal staan, maar ik fiets er toch iemand af.
Het is een prachtige rit naar boven, duurt anderhalf uur en het gevoel om weer op een top te staan is geweldig.

Een korte pauze en off we go, de andere kant de berg af. Althans, eraf dat valt nog wel mee. Ik rij een lang stuk op een groot soort plateau, met stukjes op en af. Tot ik in de buurt van de Hohneck ben. Daar kun je ook tegenop fietsen, maar dat wordt me voor vandaag te gortig. Ik moet nog terug naar Kurth... En daarna door naar Zwitserland rijden, dus ik sla even over en daal af naar de voet van de Col du Bramont. Die gaan we vervolgens weer omhoog. Via de Col des Feignes sous Vologne. Nooit van gehoord, maar er staat een bordje, dus even een fotomoment.

 Na de Bramont is het via een flink aantal echte haarspelden verder naar beneden richting Kruth. Het is een prachtige rit, met prachtig weer in een werkelijk prachtige omgeving. De Elzas is geweldig, en de herfst maakt het er een spektakel van. Wat een kleurenpracht. Ik kan niet wachten om hier over twee dagen nog een ritje te doen.