23 oktober 2012. Ballon d'Alsace.

We zijn weer terug in de Vogezen. Een dagje hard werken in Zwitserland en meteen 's avonds weer terug. Via een andere route naar Gérardmer gereden, via Munster. Erg leuke route, ook al is de helft in het donker.

De volgende ochtend rij ik weer naar Kruth. Ik parkeer de auto bij de kerk dit keer. Mooie parkeerplek, die afgelopen zondag natuurlijk vol was. De temperatuur is wel even een overgangetje. Was het zondag nog 24 graden en zonnig, nu is het 4 graden en mistig. Nee, geen typefout. Echt maar 4 graden bij vertrek. Daar had ik even niet op gerekend. Vandaag blijven alle lange mouwen, thermoshirts en been en armwarmers aan en er gaat een fluorescerend regenjack overheen. Val ik lekker op met die mist en het is weer wat warmer.

Vanuit Kruth rij ik richting de Col de Bussang. Het eerste bergje van vandaag, op weg naar de voet van de Ballon d'Alsace in St. Maurice. Leuke klim, maar pokkenweer en veel vrachtverkeer op een drukke weg. Heel erg veel vrachtverkeer. Teveel vrachtverkeer. Niet leuk.Wel een heel leuk stuk met haarspelden, altijd leuk. Ik klim naar 731 meter en dat is een mooie opwarmer. Figuurlijk dan, want het blijft mistig en koud.

Gedurende de afdaling naar St. Maurice wordt het weer beter. De lucht breekt open, wordt strak blauw en de temperatuur gaat meteen omhoog. Lekker. Jackie uit en aan de voet van de Ballon neem ik eindelijk ook afscheid van het drukke vrachtverkeer. Godzijdank.

De klim naar de top is prachtig. 9 kilometer heel regelmatig omhoog met zo'n 7%. Het is echt een fraaie klim, mooi bosrijk, mooie brede weg, rustig. Heel erg leuk om te doen. En boven is het prachtig. Het dal is bedekt met een prachtig zacht spierwit degen van witte wolken. Met af en toe een heuveltje die door het dekbed heenprikt. Heel fraai.

Ik rij naar beneden maar na een kilometer of twee raak ik de weg kwijt. De Garmin wijst me richting een doodlopende weg en als ik de weg naar beneden vervolg dreig ik af te dwalen van mijn route. Dat is niet de bedoeling. Ik kies eieren voor mijn geld en keer om. Dan maar via dezelfde weg terug. Maar na drie kilometer ontdek ik toch een zijweg die de Garmin even over het hoofd had gezien. Ik gok die weg nog even en verrek, dat blijkt de goeie te zijn. Gelukkig. Het eerste stuk is nog lekker te doen, maar dan rij ik de wolken in en wordt het koud. Kouder. IJskoud. Ik rij bewust ook langzamer de berg af om niet nog kouder te worden. Niet leuk dit. En de afdaling duurt even. Twaalf kilometer en het wordt steeds smaller, onoverzichtelijker en met elke meter naar beneden lijkt het nog eens een graad kouder te worden. En de wereld is in die mist ook heel klein. Beangstigend bijna. Ik vraag me af of ik wel goed zit. Volgens mijn Garmin wel, maar ja, die zat er even geleden ook naast. Ik heb behoefte aan zicht op mensen, bewoonde wereld. Ik wil een dorp zien. Uiteindelijk beland ik in Sewen. Wel een dorp, geen mens te zien. Het is lunchtijd.

Vanuit Sewen vervolg ik de weg naar Masevaux. En ik probeer op temperatuur te komen. Wil niet echt vlotten. In Masevaux moet ik naar links, maar die weg blijkt afgesloten. Een Deviation volgen dan maar. Maar dat blijkt een omleiding van 15 kilometer. Daar had ik ook al niet op gerekend. Ik twijfel een paar keer om toch om te keren. Bij de laatste twijfel zie ik in de verte toch nog een geel bordje. Ik gok het erop. In de hoop dat daar de volgende Deviation aanwijzing staat. En dat klopt. Ik ben aan de voet van de Col de Hundsruck. Wist ik veel dat die er nog in zat. Ik dacht nog een klein heuveltje van 100-200 meter klimmen, maar dit blijkt nog een serieus puistje te zijn. Er komt geen eind aan, als je daar niet op rekent. Maar het is een aardige manier om op te warmen. Het lijf begint wel steeds zeerder te doen. Alles doet zeer. Vooral mijn armen en mijn rug. En op de top blijkt dat ik in plaats van de verwachte 6 kilometer er nog 21 moet doen. Heel leuk.

Naar beneden is het weer steenkoud. Ik rij uiteindelijk bijna 100 kilometer in plaats van de voorziene 80. Is toch niet niks. Ik ben gesloopt, maar met drie cols, waaronder de Ballon d'Alsace, hou ik er toch een verrekte voldaan gevoel aan over. Die kan weer op het lijstje.

21 oktober 2012. Grand Ballon.

 Ik moet voor zaken in Zwitserland zijn. En nu kom ik daar al heel vaak, en nooit heb ik ervoor gekozen er een privé verblijfje aan te koppelen. Maar nu het fietsvirus me te pakken heeft, had ik het idee opgevat om dat toch maar een keer te doen. In plaats van het vliegtuig met de auto, fietsje achterin en op de route een mooie plek vinden om te fietsen. Uiteindelijk bedacht dat fietsen in Frankrijk toch net even leuker is dan in Zwitserland (je bent Frankrijk-liefhebber of niet). En uitgevonden dat de Elzas precies op de route naar de bestemming ligt. En daar liggen dan weer twee bergen die ook zo af en toe eens door de Tour worden aangedaan: de Grand Ballon en de Ballon d'Alsace. Die moeten er dus aan geloven. Ik vertrek op zaterdagavond naar Gérardmer in de Vogezen. Simpel hotelletje aan het meer gevonden. Mooi meer, hotel voldoet voor een nachtje. Zondagochtend vertrek ik dan naar Kruth, iets ten zuiden van Gérardmer. Dat lijkt me een mooie startplek voor het eerste rondje. En dat is het ook. Een mooie plek en mooi weer. Het is prachtig weer voor eind oktober. Het wordt vandaag een graad of 23-24. In een voorzichtige bui heb ik nog beenwarmers aangetrokken, maar die gaan gauw uit. Ik knutsel de fiets in elkaar, vul de achterzakken met voedsel, telefoon en windbrekertje en hopla, gaan met een banaan achter de kiezen.
De route voert eerst over een vals plat afdalend stukje richting Willer-sur-Thur. Drukke weg, moet niet te lang duren. Teveel verkeer vandaag met dat mooie weer. Half Frankrijk, heel Luxemburg en eenderde van Duitsland lijkt een dagje Vogezen ingepland te hebben. In Willer sla ik linksaf richting de Grand Ballon.

Het is een klim van 14 kilometer. En dat begint vrij vriendelijk. Een mooie brede weg die langzaam maar zeker steeds steiler wordt. 14 kilometer is toch best een eindje en je klimt in totaal toch meer dan 1000 meter.

Een nieuwe ervaring is dat in sommige bochten er kasseitjes liggen. Bijzonder.Geen idee waar dat toe dient. Boeien. Ik trap in een gestaag tempo omhoog. En dan voel ik dat er iemand achter me zit. Ik hoor niet, maar ik voelt het. Ik kijk subtiel om en verrek, er zit iemand in mijn wiel. Fijn. Als ik je daar een plezier mee doe, leef je uit. Na een kilometer of wat voel ik het wat steiler worden. Ik blijf rustig mijn eigen tempo trappen en ik voel, zonder om te kijken, dat hij heeft moeten lossen. Lekker gevoel hoor. Bij de eerstvolgende haarspeldbocht kijk ik naar beneden en inderdaad, hij heeft me niet bij kunnen houden. Toch lekker gevoel. Ik weet dat ik voor geen ene centimeter de snelste op zo'n berg zal zijn en ergens achterin de middenmoot zal staan, maar ik fiets er toch iemand af.
Het is een prachtige rit naar boven, duurt anderhalf uur en het gevoel om weer op een top te staan is geweldig.

Een korte pauze en off we go, de andere kant de berg af. Althans, eraf dat valt nog wel mee. Ik rij een lang stuk op een groot soort plateau, met stukjes op en af. Tot ik in de buurt van de Hohneck ben. Daar kun je ook tegenop fietsen, maar dat wordt me voor vandaag te gortig. Ik moet nog terug naar Kurth... En daarna door naar Zwitserland rijden, dus ik sla even over en daal af naar de voet van de Col du Bramont. Die gaan we vervolgens weer omhoog. Via de Col des Feignes sous Vologne. Nooit van gehoord, maar er staat een bordje, dus even een fotomoment.

 Na de Bramont is het via een flink aantal echte haarspelden verder naar beneden richting Kruth. Het is een prachtige rit, met prachtig weer in een werkelijk prachtige omgeving. De Elzas is geweldig, en de herfst maakt het er een spektakel van. Wat een kleurenpracht. Ik kan niet wachten om hier over twee dagen nog een ritje te doen.

18 oktober 2012. Amstel Gold Race Lus 3.

Het stond al een tijdje op de wishlist. Een deel van de Amstel Gold Race fietsen. De hele versie is bijna 250 kilometer, dus dat is een no-go. Maar sinds kort is er de AGR Experience. Ze hebben drie lussen uitgezet die samen de hele AGR vormen, maar je kunt er dus voor kiezen om 1 lus te rijden. Goed plan. Ik ga lus 3 doen, met daarin oa Cauberg en Bemelerberg en nog een heleboel andere heuveltjes. In de Amstel Gold Race wedstrijd wordt het nu echt spannend, want dit is de finale-lus. Met exclusief in deze lus: beklimmingen van de Eijserbosweg en de Keutenberg. 
"Maak je klaar voor: de Geulhemmerberg, Bemelerberg, Wolfsberg, Loorberg, Gulpenerberg, Kruisberg, Eyserbosweg, Fromberg, Keutenberg en tot slot, de Cauberg. 
In totaal 79 loodzware kilometers!", staat er op de website. Leuk!

Het is herfstvakantie, dus alle dames zijn thuis. En die hebben wel zin in een dagje Maastricht. Kortom, we slaan twee vliegen in 1 klap. We gaan rond een uur of negen op pad richting Maastricht. Om er tegen elf uur aan te komen. Parkeren doen we onder het Vrijthof, lekker centraal. De dames duiken de winkels in, ik stap op om mijn route te vinden, die ergens aan de andere kant van de Maas begint. 

Vanuit Maastricht gaat het richting Bemelerberg en dan gaat het op en af en op en af en op en af en op en af.  Het lijkt in geen velden of wegen op de routes die ik in de Correze gewend ben te rijden en al helemaal niet op klimmen in het hooggebergte. Maar het is bij tijd en wijlen retezwaar. Die kleine pukkels kennen soms stijgingspercentages van 15-16 of meer procenten. Gruwelijk af en toe. Maar ik laat me niet kennen. Het zal mij niet overkomen dat ik het niet red. Ik trap mijn hartslag tot over de grens maar ik stap niet af!

Vooral het begin van de Keutenberg is een muur, waar ik door verkeerd schakelen bijna niet tegenop kom. Maar ook dat lukt me. Geweldig gevoel.

Het weer is prachtig en de rit evenzo. Ik geniet met volle teugen. Hoewel de wind me veel te hard waait. In Limburg waait het over het algemeen nooit, maar vandaag wel. Met kracht 4 of 5. Heb ik weer. Ben je Zeeland een keer uit, waait het nog.

Na ruim 3 uur ben ik weer op het Vrijthof in Maastricht. De dames wachten me op met bonbons. Da's het betere werk.Heerlijk thuiskomen zo.

14 oktober 2012. Wolphaartsdijk.

Hele weekend in tuin gewerkt, overal pijn, maar fietsen zal ik. Wie weet helpt het. Rondje Wolphaartsdijk, 12 graden, half bewolkt, klein buitje, wind uit het westen, kracht 4.

Lekker rondje om Kapelle. Aardig weer, 14 graden, weinig wind kracht 2 uit noord, half bewolkt. Prima ritje.

7 oktober 2012. Schuddebeurs.

Lekker najaarsweer. 15 graden, windkracht 3 uit noorden. Net verkeerd om lekker een stuk 40+ te trappen. Benen waren niet goed.

2 oktober 2012. Oudelande.

Lekker weer voor oktober. 17 graden, wind kracht 4 uit zuidwesten. Mooie dag voor een herfstritje.

30 september 2012. Arnemuiden.

Lekker weer, 16 graden, zonnig, maar wat een pokkenwind. Kracht 4-5 en uitschieters naar 6 uit het zuidwesten en het laatste stuk natuurlijk gewoon uit het zuidoosten, want die kant moet ik dan op... Dus tegenwind. Wel een mooi ritje, veelal bekend terrein.

22 september 2012. Wolphaartsdijk.

Weekje ziek, zwaar verkouden. Vandaag maar weer geprobeerd met een uurtje. Zonnig weer, 15 graden, wind uit het noorden noordwesten, kracht 3. Goed om er even in te komen. En thuiskomen met de finish van Marianne Vos in Valkenburg. Wereldkampioen!

15 september 2012. Baarland - Ovezande

Voel me niet lekker, dus een kort ritje om de verkoudheid eruit te fietsen. Lekker weer, graad of 18, half bewolkt, wind uit westen, kracht 3. Nog steeds verkouden, hielp dus niet echt.

9 september 2012. Ride for the Roses.

De wekker gaat al om half 6. Dat is knap vroeg op de zondagmorgen. Ik moet om half negen in Naaldwijk zijn, dus ik wil uiterlijk om kwart voor zeven weg. Dan zou ik er om 8 uur kunnen zijn. Met wat omkleed en uitpak tijd wordt het dan al snel half negen. En dat klopt. Ik rij op gemak naar de bloemenveiling. Het is nog niet druk, dus ik kan zo doorrijden naar de parkeerplaats.

Mooi zo. Even spullen uitpakken, schoentjes aan, eten en drinken in de achterzakjes, nog een flesje sportdrank vooraf leeglurken en ik ben er klaar voor. Maar het team nog niet. Ik rij mee met het team Bas Salome. Een zoon van een vriend van Ed Schook, collega bij Takeda, die aan botkanker is overleden. Die zoon dus. Daar rijden we vandaag voor. En natuurlijk voor het KWF. De groep maakt op zich weer deel uit van de groep van Dutch Flower Group. De club van Bas Salome rijdt in opvallend rose. Beetje Giro gevoel. En past dan weer mooi bij rijden om geld in te zamelen.

Om half negen moet de hele ploeg nog even op de foto en dan rijden we de veilinghal in. Nostalgie hoor. Bloemenveiling Westland was mijn eerste werkgever. Inmiddels een tikkie groter geworden, nieuw hoofdkantoortje erbij, etc., maar we verzamelen vlakbij mijn eerste kantoortje. Leuk hoor. Daar zijn we trouwens al om kwart over negen, en we vertrekken pas om tien uur. Dat duurt nog even. Tijd voor een fotomoment met de rose rijders.

Rond tien uur geeft Guido Weijers het startschot. Godzijdank staan we redelijk vooraan. Er fietsen 6000 man mee met de 100km, dus als je achteraan staat, vertrek je pas tegen elven denk ik.
Door een haag van enthousiaste, klappende en aanmoedigende mensen, waaronder andere meefietsende collega's Carin en Ingrid, rijden we naar buiten, de zon en de warmte in. Vanuit de bloemenveiling gaat het richting De Lier. Vlakbij mijn tweede werkgever Fides. We rijden er praktisch langs. Na De Lier gaat het via Schipluiden naar Delft. Langs de A13 gaat het dan richting Rotterdam. Jammer. Ik was veel liever in het Westland gebleven. Je merkt ook meteen dat de hoeveelheid mensen langs de kant drastisch afneemt. Buiten het Westland leeft het niet echt. Rotterdam wordt aangedaan omdat de organisatie het een mooi idee vond om langs de Daniel den Hoed kliniek te rijden. Dat is ook een mooi idee. Maar de route er naar toe niet. Verre van. Langs twee snelwegen A13 en A20, door industrieterreinen, dat is nou niet bepaald pittoresk. We rijden richting Beneluxtunnel. Dat is dan wel weer leuk om doorheen te rijden, maar het is een crime om er te komen. We moeten sowieso heel veel in de remmen knijpen en stoppen en wachten. Heel vervelend. In de Beneluxtunnel gaat het lekker hard. Tegen de 60 in het uur. Om daarna weer in een fuik te rijden en weer stil te staan. Ten zuiden van de Maas gaan we richting Pernis. Mooi bedrijf hoor, Shell, maar ik rij liever in een gezonde natuurlijke omgeving... In Rotterdam Zuid stokt het weer. Elke rotonde en elke bocht is te krap voor zo'n peloton. En eerlijk gezegd valt me de belangstelling bij Daniel den Hoed me erg tegen. Ik zie hooguit 25 man staan met 1 spandoekje. Als dat het was, dan hadden we Rotterdam wel kunnen overslaan.
Leuk is dan weer wel dat het hele spul wel over de Slinge richting Barendrecht rijdt. En daar woont mijn schoonmoeder. En toevallig stokt het weer precies bij haar flat. Ik kijk naar boven naar het balkon, want daar verwacht ik die ene toeschouwer. Ze staat er niet, of ik kijk verkeerd. Het blijkt achteraf dat eerste. Ze stond er wel, maar niet daar. Ze had zich gepost op een rotonde in de buurt. Niet gezien.
Vanuit Rotterdam rijden we dus via Barendrecht (langs de A15...) naar Rhoon en Poortugaal om vervolgens weer naar de Beneluxtunnel te rijden. Door Vlaardingen gaat het richting Maassluis en hoe dichter bij het Westland, hoe drukker het wordt. In Maassluis hebben ze er helemaal een spektakel van gemaakt. Wat een mensen ook. Langs de Maasdijk lijkt het een lang lint van toeschouwers. Mooie ervaring. In 's Gravenzande slaan we rechtsaf richting Monster. Nog een kilometer of 20 te gaan. We zijn trouwens al over de 100 heen, dus de inschatting van de organisatie zit er een beetje naast.

Na Monster rijden we richting Poeldijk. Geboorteplaats.  We rijden langs mijn geboortehuis aan de Jan Barendselaan 69. Ik zie de flat, kijk naar de buren op het balkon maar ik herken niemand. Iedereen is verhuisd, of is er gewoon niet meer. Langs de Wateringseweg moet ik denken aan mijn eerste krantenwijk. Dat was een buitenwijk en dat was onder andere de Wateringseweg. Ik probeer te herinneren welk huis de Haagse Courant had en welke het Binnenhof. En wie er wel of geen Westlandse Courant bij kreeg als ik tekort kwam. Hing samen met de hoogte van de nieuwjaarsfooi aan het eind van het jaar. Het bijna laatste huis links, vlak voor Den Haag, die gaven me altijd 10 gulden. En dus kregen die hoe dan ook die Westlandse Courant. Altijd. Zo werkt dat.

We schurken even tegen Den Haag aan en rijden dan via Wateringen en Kwintsheul weer naar de veiling. Ik heb dorst. En ik ben moe. Je plant op 100 km, een week van tevoren meldt de organisatie dat het 110 is. Bij de definitieve route zit een linkje waaruit blijkt dat het er 118 zijn (een dag of twee van tevoren) en uiteindelijk zitten we bijna 125 km op de fiets. En met dat slakketempo en al dat gestop zitten we bijna 6 uur op de fiets. Zonder extra voorzieningen qua drank, water, eten, etc. Minpuntje in de organisatie. Zeker bij zo'n warme dag als vandaag. Het is 30 graden. En als je zo lang op de fiets zit en 125 km moet rijden, zou het goed zijn als er ook elk half uur een bidon weggeslurpt kan worden. Er moeten toch wel bedrijven gevonden kunnen worden die bij dit soort temperaturen 6000 bidons willen sponsoren? En een paar tuinders die de tuinslang even aan willen zetten om iedereen een beetje af te koelen?
Sterker nog, vooraf werd niets gezegd over zonbescherming. Dat kan natuurlijk niet. Al die deelnemers en toeschouwers zitten straks uren in de brandende zon. En de zonkracht is nog steeds hoog genoeg om te verbranden. En zonbescherming is nodig om huidkanker te voorkomen. Waar reden we vandaag ook weer voor? Volgend jaar ga ik hier met Vision samplen!

Na bijna 6 uur, het loopt tegen vier uur, zijn we eindelijk in de veiling. Althans, bij de veiling. Want om er weer in te komen is slechts een deur van een meter of 3 breed beschikbaar. En dus stokt het weer. Maar eenmaal binnen is het koel en staat Dries Roelvink op het podium te zingen. Wat wil een mens nog meer?

2 september 2012. Nisse - Wolphaartsdijk.

Ik ben in voorbereiding voor de Ride for the Roses, over een week in het Westland. Dat wordt 100 km trappen, dus een beetje ritme houden kan geen kwaad. Die 100km maken we wel vol, geen probleem, hoor. Maar toch. Het is nog steeds prachtig weer en we nemen het ervan. Ik rij vanuit Kapelle westelijk van 's Gravenpolder naar Nisse. Vanuit Nisse langs de provinciale weg richting Heinkenszand en vervolgens richting 's Heerenhoek. Bekend terrein, ik begin het asfalt al te herkennen. Het gaat vervolgens rechtsaf richting Lewedorp en daar sla ik linksaf richting het vliegveldje. Helaas, weg afgezet. Dat was de vorige keer niet en zo'n Garmin houdt dat ook niet bij. Ik volg een korte omleiding om alsnog op de geplande route uit te komen. Klein stukje om. Bij het Veerse Meer gaat het rechtsaf en dan staat de wind in de rug. Da's lekker trappen. Het is opvallend rustig met toeristen op de fiets, dus het fietspad is voor mij. Met een tempo van rond en boven de 40 in het uur stampen we door naar Wolphaartsdijk. Heerlijk. Bij de N256 ga ik richting Goes, sla bij het grote kruispunt links naar Wilhelminadorp en vandaar via Kattendijke naar huis. Heerlijk.

29 augustus 2012. Ellewoutsdijk.

Het begint alweer nazomer te worden. Maar voorlopig is het nog prima weer. 22 graden, nog lang genoeg licht, dus een avondritje kan geen kwaad. Gezien de richting van het beetje wind dat er staat, gaat de route naar Ellewoutsdijk. Klein maar prachtig dorpje aan de Westerschelde. Waar de Westerscheldetunnel het water onder schiet. En precies op 22,5 km afstand van Kapelle. Ik rij via Hoedekenskerke en van daar uit door naar Ellewoutsdijk. Laatste stuk gaat langs de dijk. In Ellewoutsdijk keren we zo goed als om en rij ik richting Kwadendamme en dan is het nog een kippe-endje naar huis. Lekker ritje.

19 augustus 2012. Rondje Zeelandbrug - Stormvloedkering.

Vandaag wordt het net zo heet, zo niet heter dan gisteren. Men verwacht temperaturen van 35 graden. En ik heb het in mijn hoofd gehaald om te gaan fietsen. 100km. Ook nog. Ik heb een fantastisch ritje in gedachten. Van huis uit naar de Zeelandbrug, via Zierikzee richting Brouwershaven en Renesse en dan via de Oosterscheldekering en Noord-Beveland weer terug.

Leuke en mooie rit, maar die zonnesteek van gisteren heeft het alleen maar erger gemaakt. 100km fietsen met 35 graden. Mag dan wel vroeg zijn, maar idioot is het wel. Het eerste stuk naar en over de Zeelandbrug gaat lekker. Wind schuin in de rug. Ik probeer niet al te hard te gaan, om te voorkomen dat ik straks als ik terug moet en de wind tegen heb al helemaal kapot ben.

Vanuit Zierikzee gaat het richting Schuddebeurs. Wat een fantastische plek is dit toch. Wat een prachtige huizen en wat liggen die mooi in een bosrijk stuk. Helemaal geweldig. Vanuit Schuddebeurs gaat het via Noordgouwe richting Brouwershaven en van daar gaat het naar Scharendijke.
Daar wordt het tijd om richting zuid/zuidoosten te gaan. Ik ben op de helft. De weg leidt naar Renesse. Beetje druk daar met toeristen. Vooral veel Belgen dit jaar. Evengoed struikel je ook nog altijd over de Duitsers. Mooi. Goed voor de werkgelegenheid en de economie van Zeeland.

Tussen Renesse en Burgh-Haamstede wordt me een weg voorgeschoteld van klinkertjes. Leuk hoor, maar het rijdt voor geen meter. Ik snak naar asfalt!. Dat duurt tot na Burgh en Haamstede. Ik ben er klaar mee. Eindelijk een glad wegdekje. En dat leidt naar de Oosterscheldekering. Ik zie de pijlers al voor me opduiken. Blijft indrukwekkend. En gek genoeg fungeren die dingen niet alleen als dam tegen het water, maar ze breken ook de wind. Ik rij richting zuidwesten, wind tegen, maar de pijlers houden me uit de wind. Als een soort mega-waaier. Lekker hoor.

Maar ook daar komt een end aan. Aan die pijlerdam. Na Neeltje Jans is het nog een kilometer en dan kunnen we de polder weer in. Het gaat scherp linksaf richting Wissenkerke. Leuk plaatsje. Ik heb trek in cola, maar geen strandtent te vinden. Ik zie een automaat in Wissenkerke staan. Vol in de remmetjes. Helaas, apparaat stuk. Of niet in gebruik omdat het zondag is. Anyway, geen cola. Ik rij verder naar Kortgene. Ik wordt bijgehaald door een Belg. Meldt keurig dat-ie even in mijn wiel op adem wil komen. Het is een meneer die woonachtig is even ten zuiden van Antwerpen en een week op vakantie is in Gapinge. Mooie fiets heeft-ie. Hij blijkt gepensioneerd, heeft zeeën van tijd en fietst zo'n 10000 kilometer per jaar. Dat haal ik niet. Net aan een kwart daarvan lukt me nog wel. Ik kijk uit naar mijn pensioen.

Vanuit Kortgene rij ik naar Wilhelminadorp en via het Goese Meer naar Kattendijke. En daar begeven de benen het. Het lichaam en de longen willen nog wel, de conditie is goed, maar de benen zijn op. Ik beloof ze een verkoelende douche als we thuis zijn, met een extra eigenhandige massage. Ze blijven tegensputteren, maar brengen me dan toch weer netjes thuis. De snelheid is er wel aardig uit. En intussen is het 12 uur. Snikheet. Bloedverziekend heet. Ik pak de tuinslang, draai de kraan open, zet de sproeier op standje douche en steek mijn hoofd eronder. Wat lekker is dat zeg. Een koude koele kop na zo'n rit.