Na een dagje rust is het vandaag de dag voor het tweede deel van de drieluik missie die Mont Ventoux heet. Rond een uur of half negen stap ik in de auto in Mazan en rijd naar Malaucène, een kleine 20 kilometer verderop. Het is al stervensdruk zeg! Geen parkeerplek te vinden in het dorp. Dan maar naar een parkeerplaats net buiten het dorp. Daar is het nog rustig. Ik maak me gereed voor de tweede klim naar Mont Ventoux, vanuit Malaucène dus. Naar men zegt een moeilijke rit, maar nog niet de moeilijkste. Die bewaar ik voor het laatst. Vandaag dus een rit van 21 kilometer naar de top. Het is prachtig weer, de wind van twee dagen geleden is gaan liggen. Gelukkig. Scheelt weer. Met goede moed beginnen we aan deel II. Dat begint vrij eenvoudig. Althans, de eerste kilometer. En dan gaan we al met 7 tot 9% de hoogte in. Na een kilometer of 3 hoor ik achter mij een dame roepen: "Ik worstel en kom boven, héj!". Ik heb vandaag voor de gelegenheid een shirt aangetrokken met de Zeeuwse vlag daarin verwerkt. En die wordt herkend. De dame passeert me en vraagt waar ik vandaan kom. "Kapelle", zeg ik. "Oh, ik kom uit Oostkapelle", zegt zij. Schept een band. Zeeuwen onder elkaar. Maar zij lijkt me tien jaar jonger en gaat tien km in het uur harder dan ik, lijkt het. Voor ik het weet is ze weer uit het zicht.
Tussen kilometers 4 en 9 is het redelijk te doen. Ik pak weer een tempo dat te rustig lijkt, maar voorlopig nog geen enkele reserve aanspreekt. Die heb ik later nog nodig. Er zitten wel stukjes van 9-10-11% tussen, maar die lukken me nog vrij aardig. Maar na kilometerpaaltje 9 is het uit met de pret. Dan gaan we met gemiddeld 10% omhoog en er komt geen eind aan. Ik had het profiel nog in mijn hoofd zitten en ik wist dat er nog een makkelijker stukje aan zou komen, maar wanneer was dat ook weer? Dat stuk lijkt maar niet te willen komen. De benen hebben het zwaar, het is warm en het zweet gutst uit alle poriën. Bij kilometer 14 is dan uiteindelijk dat makkelijker stukje daar. Niet meer dan een kilometer, maar toch. Genoeg om even op adem te komen. Om vervolgens een kilometer met 11% omhoog te moeten.
Het is nu nog 5 kilometer naar de top en ik voel dat ik het ga halen. Het wordt zwaarder en zwaarder, maar ik ga het halen. Er wordt nog een foto van me gemaakt, de fotograaf duwt zijn kaartje in mijn hand en roept "Huitcent metres. Vous etes presque la. Bonne chance!" 800 metertjes nog maar? Dat zijn wel lange, zware meters, maar goed. We zijn er bijna. Nog een laatste rechterbocht en ik sta weer voor het de zendmast. Deel II van Missie Ventoux volbracht! Geworsteld en boven gekomen.
Bekend ritueel: armstukken aan, windjackje aan, foto's maken, beetje drinken, belletje naar huis. En zowaar zie ik die Zeeuwse dame weer staan. "Ah, je hebt het gehaald", zegt ze. "Hoe lang heb je erover gedaan?" Ik heb geen idee. "Ruim twee uur, schat ik". Het blijkt 2.18 uur te zijn. Zij heeft er 12 minuten korter over gedaan. Knap hoor.
De afdaling is makkelijk. Brede weg, rustig weer, niet te veel verkeer. In no time sta ik weer beneden bij de auto. Dak er weer af. Nu volledig, want wederom bloedheet. Lekker ritje naar Mazan zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten