Mission accomplished.
Laten we eens beginnen met een stukje verantwoorde informatie over de Mont Ventoux. De Mont Ventoux is een berg in het departement Vaucluse in het zuiden van Frankrijk, gelegen op zo'n twintig kilometer ten noordoosten van Carpentras.
Deze top in het Massif des Baronnies in de provençaalse Voor-Alpen is de enige van deze hoogte (bijna 2000 m) in de streek de Provence en hij wordt daarom ook wel de Reus van de Provence genoemd. De naam 'Mont Ventoux' is afgeleid van het Occitaanse woord vent dat wind betekent en zou zijn opgedragen aan Vintour, de Keltische (Liguurse) god van de wind. Er zijn op de top van de berg windsnelheden tot 300 km/uur geregistreerd. Een andere verklaring van de naam dateert uit de 1e of 2e eeuw na Christus. De Gallische naam laat zich reconstrueren als 'Ven-top(s)', hetgeen 'sneeuw-top' betekent. In de 10e eeuw verschijnen de namen Mons Ventosus en Mons Ventorius. In de streek wordt de wijn A.O.C. Ventoux gemaakt.
De top van de Mont Ventoux ligt op 1912 meter hoogte. Het hoogteverschil met de voet van de berg bedraagt 1614 m. Op de top van de berg bevindt zich een weerstation met een grote zendmast. De berg is bekend doordat de beklimming ervan herhaaldelijk is opgenomen in enkele gerenommeerde wielrenwedstrijden, zoals de Ronde van Frankrijk, vanwege de moeilijkheidsgraad en het kale 'maanlandschap'. De bestijging te voet werd in de Renaissance reeds beschreven door Petrarca in zijn Beklimming van de Mont Ventoux.
Tot zover het informatieve deel over de kale berg. Altijd interessant, maar het gaat vandaag om deel III van de missie Ventoux. Mijn missie. En vandaag het derde en laatste deel, en dan ook de moeilijkste beklimming. Die vanuit Bédoin.
In Bédoin is het zo mogelijk nog drukker dan in Malaucène. Geen parkeerplek te vinden in het dorp. De gemeente is blijkbaar wat gewend aan parkerende auto's met racefietsen en heeft rondom het dorp bij de in/uitvalswegen verschillende parkeerplaatsen aangelegd. Dan zetten we de Jeep daar maar neer.
Op weg naar de route naar de top van de Mont Ventoux. Voor de derde keer deze week. Het eerste stuk is makkelijk. 6 kilometer lang gaat het niet stijler dan 4-5%. Maar na de eerste de beste haarspeldbocht is het gedaan met het gemak. Vanafdat moment gaan we 10 lange, lange kilometers met 9-10-11% omhoog. Er komt geen eind aan. Het gaat maar door en door. En het is warm. Veel te warm. Het gutst weer het lijf uit. En het stikt hier in het bos van de oervervelende vliegen en ander insectenspul. Bloedirritant. Ik vraag me af of ik het ga halen. Zo warm, zo windstil, zo zwaar. Ik passeer twee vaders met twee zoons. De vaders op redelijk gewone toerfietsen (met heel klein verzetje) en twee zoons van een jaar of10-12 op een ATB. Die lopen al. Ik hoor een van de vaders zeggen: "Dit is het stomste idee ever!" De andere vader lacht: "Wat?". "Nou, deze bult beklimmen!". Eigenlijk heeft-ie gelijk. Wat bezielt mensen toch?
Ik fiets door en door en door. Na 16 kilometer ben ik weer bij Chalet Reynard. Gek genoeg is het daar een stuk lichter dan de eerste 16 km. Het stijgingspercentage neemt iets af. Voor een paar kilometer dan. Daarna gaan we hetzelfde stuk omhoog als een dag of 4 geleden, toen ik vanuit Sault de kale berg beklom. Nu blijf ik echter op de fiets zitten. Geen wind, geen storm, geen mistral. Zo is het een feestje. Zwaar, maar wel erg leuk. Ik heb vlak voor de top nog genoeg reserves over om er nog een sprintje uit te trekken. En we staan voor de derde keer op de top. Doel bereikt, mission accomplished. Drie keer de Ventoux op. Ik voel me goed. En ik ben trots op mezelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten