21 juli 2013. Thuis in Zeeland. Op weg naar Gawege.

Van het hooggebergte in de Alpen en de heuvels in de Dordogne en de Correze naar het vlakke land van Zeeland. Maximale stijging 2% een brug op... Wel net zo warm. Bijna 30 graden, windkracht 2 uit noordoosten.

17 juli 2013. St. Robert - Villac.

Laatste rit van deze vakantie. Een kort ritje om het af te leren en nog 1 keertje die supersteile klim naar Brolaud te doen vanuit Villac. Nog even Ayen, nog even St. Robert en dan via Louignac naar Villac.

Ik rij me de krampen de heuvel naar Brolaud op. Wat een verschil met 2 jaar geleden toen ik voor het eerst de heuvels in deze regio uitprobeerde en uberhaupt voor het eerst ging klimmen. Ik verbeter mijn tijd van toen met 10 minuten... Mooi afscheid van de Correze/Dordogne.

16 juli 2013. Donzenac.

Een paar dagen geleden zijn we naar Donzenac geweest voor een Vide Grenier, en die route bleek een leuke te zijn om ook eens met de fiets te doen. Een ritje dat ik nog niet eerder had gedaan in deze regio. En wat blijkt? Een prachtige rit, maar ontzettend lastig met hele pittige klimmetjes. Heel leuk. Sowiezo is Donzenac een heel leuk Middeleeuws plaatsje, tegen een heuvel aan gebouwd. Erg mooi. Ik stop even in het centrum bij de Mairie en de kerk.

De weg terug is ook een fraaie. Eerste stuk niet, langs de snelweg en via een industrieterrein bij Varretz, maar daarna is het weer genieten richting Mansac en Brignac. Vanaf Brignac weet ik wel de weg, maar ik heb een andere onbekende ingepland. En die doet pijn. Weer zo'n pittige klim op het einde van de rit. En het is bloedverziekend heet geworden. Bidons bijna leeg, ook dat nog... Godzijdank hebben we een zwembad bij het huis.

14 Juillet 2013. Montignac.

Het is 14 juli. Quatorze Juillet. Feestdag in Frankrijk. Kan mij het schelen. We gaan vanavond naar het vuurwerk in Terrasson, maar voordat het avond nog volgt warme dag nummer zoveel nog. 'S middags nog de touretappe naar de Ventoux kijken. En dus ga ik weer vroeg op weg. Ritje naar Montignac, altijd leuk. We gaan er altijd heen op woensdag, want marktdag. Maar vandaag is het zondag. En het is dus rustig. Waar bij onze koningsdag iedereen al vroeg uit de veren is om de aubade bij het gemeentehuis niet te missen, is het hier nog uitgestorven. Mooi. Ik heb mijn zinnen gezet op een paar Strava records. Dus ik kan vol aan de bak. Eerst richting Brolaud en dan stijl naar beneden naar Villac. Onder het aquaduct naar rechts meteen stijl omhoog met percentages tot 14%. Lekker. Dat gaat zo een kilometer of 2 door. Is te overzien, dus ik fiets me leeg. Ik ken de route van voorgaande jaren. Bovenop gaat het lang en breed naar beneden richting St. Lazare. Daar de weg over richting Condat sur Vezere, door het oude dorpje heen en dan omhoog richting Montignac. Tweede bergje waar ik snel wil zijn. Weer leeg.
In Montignac is het rustig. Geen hond te bekennen. Snel het rondje door het dorp en dan weer op pad richting Terrasson. Nog twee bergjes te gaan.

In Terrasson nog even een paar fotomomentjes ingepland. Prachtig stadje. Vanuit Terrasson is het nog een kilometer of 10 naar huis. Maar wel stijl omhoog na Cublac. Laatste klim van de dag en eentje die je helemaal kan nekken. Lijkt niet ver, maar het is een slopend pukkeltje.

12 juli 2013. Chavagnac - Lissac.

Opnieuw wordt een bloedhete dag met 33-34 graden verwacht en ik ga weer vroeg op pad. Rond half negen is het nog maar 20 graden en als ik dan een uur of 2-3 weg ben is het tegen de tijd dat ik thuis kom nog maar 25 graden. Beter.

Vanuit Miege Dame rij ik naar beneden naar Terrasson via Cublac. Net na het centrum gaat de weg stijl omhoog achter het tegen de heuvel op gebouwde kasteel om. 10-11% stukjes ertussen, heerlijk... Dan wordt het een lange glooiende klim van ca 4% gemiddeld naar Chavagnac. In Chavagnac sla ik linksaf naar beneden, richting Larche. Dat is een hele fijne afdaling. Niet te snel, maar wel lekker breed, goed asfalt en veilig. In Larche ga ik rechtsaf richting Lac du Causse. Redelijk vlak stuk, dus dat gaat vlot. Het meer lag vorig jaar op de route van de Tour de France. We hebben toen in Lissac gestaan om a) de reclamecaravaan leeg te plukken en b) nog wat wielrenners te bekijken. Nu rij ik zelf tegen de heuvel op. Pas na de plaats waar we vorig jaar stonden, net na de rotonde in het dorp, gaat het linksaf stijl omhoog en dat blijft een paar kilometer zo doorgaan. Daar kun je de benen lelijk op leeg trappen.

De afdaling naar Brive is net als die vanuit Chavagnac: breed, goed asfalt, veilig en vlot. Beneden ligt de Decathlon en daar stop ik even, voordat ik de weg terug naar huis aanvaard. De route parallel aan de drukke weg tussen Brive en Terrasson is afgesloten - what's new - en dus moet ik een kort stukje over diezelfde drukke weg. Gelukkig niet lang. Via Panthaleon rij ik naar Brignac. Dat is een lang recht stuk en het is vooral vlak. En lang. Heel lang. Een kilometer of 15 en dat wordt saai. Gelukkig kunnen we na Brignac nog even aan de bak. Het laatste klimmetje leidt rechtstreeks naar Miege Dame, maar is wel enorm pittig. En het is alweer warm. Ik probeer mijn eigen strava record op dit klimmetje scherper te zetten. Moet wel ergens King of Mountain blijven, tenslotte.

9 juli 2013. Puy d'Yssandon.

Vaste prik in deze regio: een ritje met daarin even naar de top van de Puy d'Yssandon. Prachtige begraafplaats daar, leuk kerkje met een schaduwrijk pleintje en de prachtigste uitzichten over de heuvels rondom.

Ik start dit keer vroeg in de ochtend, rond 9 uur zit ik op de fiets. Ik blijk de route van vorig jaar in tegengestelde richting te rijden. Leuk voor de variatie. Via Perpezac le Blanc rij ik naar Objat en dan richting Le Bourg. Daar moet ik naar rechts het spoor over richting Yssandon. Maar die weg blijkt afgesloten wegens wegwerkzaamheden. Route barrée. Voor de zoveelste keer deze vakantie. Ik moet een nieuwe route improviseren. Uiteindelijk sla ik een paar kilometer verder rechtsaf richting Mansac. Van daar uit is er vast een weg richting Yssandon. En dat blijkt te kloppen. Mooie route ook. Na Yssandon gaat een smal weggetje omhoog naar de Puy. Het is niet lang, maar het doet wel zeer. En de warmte begint alweer toe te nemen. Bovenop de heuvel even tijd voor ontspanning en genieten van het uitzicht. Na de Puy gaat het richting Perpezac en dan weer snel richting Miege Dame.

7 juli 2013. Hautefort.

We zijn van de Alpen verhuisd naar de Correze, net op de grens met de Dordogne. Het hooggebergte hebben we achter ons gelaten en via Lyon en Clermont-Ferrand zijn we dwars door het Centraal Massief naar Miege Dame gereden, dichtbij Terrasson en Brive-la-Gaillarde. Bekend terrein, want we komen hier al voor de achtste keer. En het fietsen gaat natuurlijk gewoon door. Heuvels genoeg. Beetje laag, als je ze vergelijkt met de reuzen in de Alpen: het komt hier nauwelijks boven de 300 meter. Maar ook van 100 meter hoogte in het dal naar 300 meter liggen er genoeg pittige korte klimmetjes die ook met 8-9-10-11 of 12% omhoog schieten. Leuk dus.

De eerste rit was eigenlijk gepland op maandag, maar ik kan het zondag alweer niet laten. Het is bloedheet, dik dertig graden, en een rit aan het eind van de dag lijkt te doen. Ik begin met een rit naar Hautefort. Vaste prik, deze route. Vanuit Miege Dame fiets ik naar beneden naar Louignac en vandaaruit naar Saint Robert. Naar men zegt een van de mooiste plaatsjes van Frankrijk. Vanuit St Robert gaat een brede glooiende weg naar Hautefort. Beetje klimmen, beetje dalen. En het gaat best vlot. Het is alleen veel te warm. Zelfs de eigen rijwind is warm. Je ademt warme lucht in. Alsof er iemand een föhn bovenop het stuur heeft gemonteerd die continu in je gezicht staat te blazen.

Bij Hautefort draai ik om het kasteel heen en vervolg mijn weg weer naar boven. Een lange glooiende klim van zo'n 4-6%. Daarna daal ik af naar Villac. Daartussen zit nog een pittig klimmetje van 9-10%. Na Villac passeer ik de grens weer tussen de Dordogne en de Correze en gaat het weer omhoog naar Miege Dame.

Een bloedheet ritje om de twee weken in deze regio mee te beginnen.

5 juli 2013. Alpe d'Huez.

Vandaag staat de laatste van de vier ritten in de Alpen op het programma. De Alpe d'Huez. Een magische naam en we gaan eens checken of het allemaal zo magisch is. Het is al een uitdaging op zich om in Le Bourg d'Oisans aan de voet van de Alpe te komen. De rit is 75 km lang en gaat over de Glandon. Mooie rit, maar het duurt een eeuw. Lijkt me een prachtige en ook retezware klim trouwens. Uiteindelijk ben ik rond een uur of half 10 in Le Bourg. Het stikt van de wielrenners hier en het stikt er ook van de Nederlanders. Niet leuk. Het is mij te toeristisch. Maar goed, we zijn er nou toch, dus op naar de Nederlandse berg.

De klim begint steil. Het gaat meteen met 10-12% omhoog. Pittig, maar aan de andere kant hebben we dat na 2km ook weer gehad. Ook hier stikt het van de wielrenners. En het stikt er van de auto's, motoren en vrachtverkeer. Het is echt veel te druk hier om prettig te fietsen. En voor de frisse lucht hoef je het al helemaal niet te doen. Meer uitlaatgassen ingeademd dan op een doorsnee dag in hartje Beijing. 

Na ongeveer 7 kilometer kom ik in het dorpje Huez aan. Niets bijzonders. Ik stop wel even, want het is echt te warm. Snel weer door, op naar de top. We zijn op de helft. De rest van de rit blijft met 8-10% omhoog gaan. En ik irriteer me steeds meer aan het vele verkeer. Hoogst irritant.
Bij Alpe d'Huez blijkt het nog drukker dan druk. Het is markt vandaag, de straat is afgezet en bij het sportcentrum is er van alles aan de hand in verband met de Marmotte die morgen verreden wordt. Ik zoek de finishplaats van de Tour op, maar dat is met die omleidingen niet eenvoudig. Uiteindelijk vinden we de plek waar over een week of twee het peloton twee keer langs komt.

Alpe d'Huez is een soort Torremolinos van de Franse Alpen. Het is druk, toeristisch en ontdaan van alle charme. Ik vind er niks aan. Niks magisch. Een toeristische wintersportplek die verworden is tot een dorp met teveel restaurants, hotels en souvenir-winkeltjes. Niks voor mij. Ik trek snel mijn windjack aan en ga naar beneden. Ik geloof het wel. Ik had me er meer van voorgesteld. De klim is moeilijk, maar daar is alles mee gezegd. De omgeving is niet zo mooi als de Croix de Fer, de uitzichten zijn niet zo mooi als van de Galibier. Ik kan in elk geval zeggen dat ik er een keer omhoog ben gefietst.

4 juli 2013. Col du Telegraphe & Col du Galibier.

We hebben maandag de Galibier per auto verkend, dus het wordt tijd voor een tochtje op de fiets. Vandaag is er tussen 9 en 12 uur geen verkeer op de klim toegestaan en dat lijkt me een prima gelegenheid om er tegenop te fietsen. Het wordt wel vroeg vertrekken, want het is een klim van 34 kilometer alles bij elkaar en daar ga ik dik 3 uur over doen. Ik sta om half 8 dus bananen en een bordje pasta naar binnen te werken en ik zit om kwart over acht in de auto, op weg naar Saint Michel de Maurienne. Het heeft gisteren de hele dag geregend en de laatste resten bewolking hangen nog tussen de bergen. Mooi plaatje. Maar ik vrees dat het boven niet bepaald warm gaat zijn. 

Ik parkeer de auto in het centrum bij de plaatselijke Carrefour. Ik besluit mijn armwarmers meteen maar aan te houden. Ik vind het nog frisjes vanochtend. 

Vanuit Saint Michelle gaat het meteen pittig omhoog. De eerste brug over de door het dorp stromende rivier is al een opgave. Daarna begint de echte klim. 12 kilometer lang, met zo'n beetje overal tussen de 7 en 9% omhoog. Na twee bochten word ik alweer ingehaald. Goed zo. Maar ik heb besloten een ritme te zoeken dat lekker aanvoelt en me niet gek laat maken. Ik rij dus in mijn eigen kadans door. En dat gaat best lekker. Ik krijg het gevoel dat ik die Telegraphe, want daar begint deze helse tocht mee, zonder rustpauze ga bedwingen. 

Op een gegeven moment zie ik voor me een medezwoeger opduiken. Italiaan, blijkt. Die rijdt een tempo dat net iets onder het mijne ligt en ik haal hem dus bij. Ik besluit hem echter niet in te halen en mijn eigen tempo een klein beetje aan te passen. Ik moet nog een enorm eind naar de Galibier en ik ga me niet kapot rijden omdat het leuk is iemand in te halen. We rijden samen naar de top van de Telegraphe en het lukt me inderdaad om in één teug 12 kilometers met 8-9% te klimmen. Zo. Dat is stap 1 voor vandaag. Gaat me in het vervolg niet lukken, maar deze is binnen.

De regenjas gaat aan en ik stap snel weer op, richting Valloire. Een enorm wintersportdorp/stadje dat aan de voet van de klim naar de Galibier ligt. Het daalt lichtjes, met een procent of 3-5. In Valloire stop ik bij het Office du Tourisme. Jasje moet uit, armwarmers ook. Maar dat stoppen is geen sinecure. De tegels in de weg liggen net iets te ver uit elkaar, ik kom met mijn voorwiel vast te zitten en ik kieper en plein public om. Ontwijk nog net een paaltje. Knie beetje beschadigd, pols doet zeer, maar het gaat wel. Niks bijzonders.

Vanuit Valloire gaat het in 17km omhoog naar de Galibier. Ik weet inmiddels dat daar nog genoeg sneeuw ligt. Dat het bovenop koud is en dat met name de laatste 8 kilometer een helse bedoening gaan worden. Voorlopig gaat het met aangenamer stijgingspercentages omhoog: tussen de 7 en 8, soms 6. 

Trouwens, van dat 'geen verkeer' vandaag is nog niets te merken. Ik vraag me af wat voor aankondiging dat was. De motoren, campers, porscheclubs en busjes vliegen me om de oren. Op een gegeven moment komt er zelfs een Jeep voorbij in nagenoeg dezelfde uitvoering als wij zelf hebben: cactusgroen, unlimited uitvoering. Ik denk dat ik al hallucineer van de inspanning. Het zal toch niet zo zijn dat Vera de auto opgepikt heeft en mij komt aanmoedigen? Nee. Dat kan niet. Het is toeval. Het is een Fransman met smaak, zullen we maar zeggen.

Uiteindelijk blijkt dat het verkeersvrije stuk pas begint aan de voet van het laatste helse stuk, de laatste 8 kilometer. Daar worden auto's en motoren tegengehouden en kunnen fietsers alleen omhoog. Lekker rustig. 

De laatste 8 kilometer gaan steeds langzamer. Ik begin zo ondertussen kapot te gaan. En dan is 8km lang. Heel lang. En het gaat steeds steiler. Ook dat nog. En het wordt kouder. Ik zit intussen dik boven de 2000m. Ik passeer het monument voor Pantani. Lijkt me - gezien zijn dopingverleden - dat dat kunstwerk ook wel weggehaald kan worden. Ik neem niet eens de moeite om er uitgebreid naar te kijken. Als ik het al zou kunnen. Ik fiets verder en verder. Wordt nog 2x gefotografeerd, krijg de kaartjes van de fotografen in mijn handen geduwd. Die krijg ik nog net in mijn achterzakken gepropt.

Nog twee kilometer. De sneeuwlaag wordt dikker. Ik kom bij het restaurant net onder de top. De zwarte hond, die we maandag al hadden ontmoet, begroet me met imposant geblaf. Ik stop nog één keer voor een paar foto's om dan aan het laatste stukje van 1 kilometer te beginnen. Intussen is het 12 uur geweest en heeft het gemotoriseerd verkeer weer vrij spel. Het is dus druk. Ik pers er mijn laatste restjes energie uit en tergend langzaam komt de top in zicht. Ik heb het weer gehaald.

De afdaling is lang, maar gaat vlot. Ik besluit vlot en veilig naar beneden te gaan en laat me niet naar beneden storten. Ik moet nog langer mee. Na ruim een uur dalen sta ik weer in Saint Michel. Om 2 uur ben ik weer bij de auto. Wordt meteen aangesproken door twee Italianen, die nog aan de tocht moeten beginnen. Lekker op tijd. Nog 3,5 uur naar boven, dan is het half zes, nog anderhalf uur naar beneden, zijn ze om 7 uur weer terug. Veel succes nog.