We hebben maandag de Galibier per auto verkend, dus het wordt tijd voor een tochtje op de fiets. Vandaag is er tussen 9 en 12 uur geen verkeer op de klim toegestaan en dat lijkt me een prima gelegenheid om er tegenop te fietsen. Het wordt wel vroeg vertrekken, want het is een klim van 34 kilometer alles bij elkaar en daar ga ik dik 3 uur over doen. Ik sta om half 8 dus bananen en een bordje pasta naar binnen te werken en ik zit om kwart over acht in de auto, op weg naar Saint Michel de Maurienne. Het heeft gisteren de hele dag geregend en de laatste resten bewolking hangen nog tussen de bergen. Mooi plaatje. Maar ik vrees dat het boven niet bepaald warm gaat zijn.
Ik parkeer de auto in het centrum bij de plaatselijke Carrefour. Ik besluit mijn armwarmers meteen maar aan te houden. Ik vind het nog frisjes vanochtend.
Vanuit Saint Michelle gaat het meteen pittig omhoog. De eerste brug over de door het dorp stromende rivier is al een opgave. Daarna begint de echte klim. 12 kilometer lang, met zo'n beetje overal tussen de 7 en 9% omhoog. Na twee bochten word ik alweer ingehaald. Goed zo. Maar ik heb besloten een ritme te zoeken dat lekker aanvoelt en me niet gek laat maken. Ik rij dus in mijn eigen kadans door. En dat gaat best lekker. Ik krijg het gevoel dat ik die Telegraphe, want daar begint deze helse tocht mee, zonder rustpauze ga bedwingen.
Op een gegeven moment zie ik voor me een medezwoeger opduiken. Italiaan, blijkt. Die rijdt een tempo dat net iets onder het mijne ligt en ik haal hem dus bij. Ik besluit hem echter niet in te halen en mijn eigen tempo een klein beetje aan te passen. Ik moet nog een enorm eind naar de Galibier en ik ga me niet kapot rijden omdat het leuk is iemand in te halen. We rijden samen naar de top van de Telegraphe en het lukt me inderdaad om in één teug 12 kilometers met 8-9% te klimmen. Zo. Dat is stap 1 voor vandaag. Gaat me in het vervolg niet lukken, maar deze is binnen.
De regenjas gaat aan en ik stap snel weer op, richting Valloire. Een enorm wintersportdorp/stadje dat aan de voet van de klim naar de Galibier ligt. Het daalt lichtjes, met een procent of 3-5. In Valloire stop ik bij het Office du Tourisme. Jasje moet uit, armwarmers ook. Maar dat stoppen is geen sinecure. De tegels in de weg liggen net iets te ver uit elkaar, ik kom met mijn voorwiel vast te zitten en ik kieper en plein public om. Ontwijk nog net een paaltje. Knie beetje beschadigd, pols doet zeer, maar het gaat wel. Niks bijzonders.
Vanuit Valloire gaat het in 17km omhoog naar de Galibier. Ik weet inmiddels dat daar nog genoeg sneeuw ligt. Dat het bovenop koud is en dat met name de laatste 8 kilometer een helse bedoening gaan worden. Voorlopig gaat het met aangenamer stijgingspercentages omhoog: tussen de 7 en 8, soms 6.
Trouwens, van dat 'geen verkeer' vandaag is nog niets te merken. Ik vraag me af wat voor aankondiging dat was. De motoren, campers, porscheclubs en busjes vliegen me om de oren. Op een gegeven moment komt er zelfs een Jeep voorbij in nagenoeg dezelfde uitvoering als wij zelf hebben: cactusgroen, unlimited uitvoering. Ik denk dat ik al hallucineer van de inspanning. Het zal toch niet zo zijn dat Vera de auto opgepikt heeft en mij komt aanmoedigen? Nee. Dat kan niet. Het is toeval. Het is een Fransman met smaak, zullen we maar zeggen.
Uiteindelijk blijkt dat het verkeersvrije stuk pas begint aan de voet van het laatste helse stuk, de laatste 8 kilometer. Daar worden auto's en motoren tegengehouden en kunnen fietsers alleen omhoog. Lekker rustig.
De laatste 8 kilometer gaan steeds langzamer. Ik begin zo ondertussen kapot te gaan. En dan is 8km lang. Heel lang. En het gaat steeds steiler. Ook dat nog. En het wordt kouder. Ik zit intussen dik boven de 2000m. Ik passeer het monument voor Pantani. Lijkt me - gezien zijn dopingverleden - dat dat kunstwerk ook wel weggehaald kan worden. Ik neem niet eens de moeite om er uitgebreid naar te kijken. Als ik het al zou kunnen. Ik fiets verder en verder. Wordt nog 2x gefotografeerd, krijg de kaartjes van de fotografen in mijn handen geduwd. Die krijg ik nog net in mijn achterzakken gepropt.
Nog twee kilometer. De sneeuwlaag wordt dikker. Ik kom bij het restaurant net onder de top. De zwarte hond, die we maandag al hadden ontmoet, begroet me met imposant geblaf. Ik stop nog één keer voor een paar foto's om dan aan het laatste stukje van 1 kilometer te beginnen. Intussen is het 12 uur geweest en heeft het gemotoriseerd verkeer weer vrij spel. Het is dus druk. Ik pers er mijn laatste restjes energie uit en tergend langzaam komt de top in zicht. Ik heb het weer gehaald.
De afdaling is lang, maar gaat vlot. Ik besluit vlot en veilig naar beneden te gaan en laat me niet naar beneden storten. Ik moet nog langer mee. Na ruim een uur dalen sta ik weer in Saint Michel. Om 2 uur ben ik weer bij de auto. Wordt meteen aangesproken door twee Italianen, die nog aan de tocht moeten beginnen. Lekker op tijd. Nog 3,5 uur naar boven, dan is het half zes, nog anderhalf uur naar beneden, zijn ze om 7 uur weer terug. Veel succes nog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten