Het is warm vandaag. Heet eigenlijk. Bloedheet. En toch wil ik fietsen. Eigenlijk wil ik ook voor de tv hangen en de touretappe kijken. Ze gaan immers vandaag over de vier bergen die ik volgende week wil gaan beklimmen. Maar toch is de drang naar de eigen fiets en naar buiten groter. Ondanks de hitte. Het is 34-35 graden. Maar boven het asfalt voelt het af en toe alsof je langzaam gegaard wordt op 65 graden. Waar ben ik aan begonnen? Ik wil nog een keer de Puy d'Yssandon op. Een kleine heuvel met bovenop een oude burcht, een piepklein kerkje en de mooiste locatie voor een begraafplaats die ik ooit heb gezien. Je hebt er niks aan als je onder de zoden ligt, maar het uitzicht is echt fenomenaal. Begraaf mij maar hier als ik ga.
Voorlopig eerst maar eens spreekwoordelijk dood gaan. De rit gaat eerst naar beneden richting Cublac. Da's simpel. Benen nagenoeg stil, beetje schaduw, dat is goed te doen. Maar dan begint de ellende. Het gaat omhoog naar Brignac. Een lange rustige klim naar 300 meter en nauwelijks schaduw. En toch overal beschut tegen het kleine zuchtje wind dat er af en toe staat. Kortom, ik heb het gevoel alsof ik gekookt wordt. De afdaling naar Brignac is onoverzichtelijk en ik doe het rustig aan. De rijwind van de afdaling is wel lekker koel, maar ik wil ook overeind blijven. En het asfalt is zo heet, dat het hier en daar smeltplekken vertoont en op sommige stukken kraakt het zelfs. Vanuit Brignac pak ik de weg naar links, richting Yssandon. Had ik vorig jaar al eens in omgekeerde richting gedaan. Ik ben wel vergeten hoe lang die afdaling - en dus nu de klim - was. Wat een pokke-end. En weer heet. Bovenop moet ik even rust pakken in de schaduw.
Het gaat vervolgens een klein beetje omlaag, maar dan duikt de afslag naar de Puy d'Yssandon op. Kleiner verzetje dan maar weer en hop, de heuvel op. Het uitzicht rondom is prachtig en ik zet me even rustig neer op een bankje onder een prachtige oude boom. Geen idee wat voor boom, boeit me ook niet. Het is schaduw.
Na een minuut of tien toch maar weer de fiets op. Naar beneden. Een flink eind en een groot stuk is het zo breed en overzichtelijk dat we de remmen nauwelijks aanraken. Vanuit Le Burg gaat de weg richting Le Quatre Chemins. Vlak stuk, prima zo. In Quatre Chemins moet ik naar links richting Perpezac Le Blanc. Opnieuw een lang end omhoog, zo'n 200 hoogtemeters en opnieuw is de hitte niet te harden. Ik probeer rustig aan te doen met drinken, maar wat mot dat mot, dus er gaat net zoveel vocht in als dat eruit komt.
Via Perpezac is het nog een klein stukje naar Miege Dame. Afkoelen, cola, water, zwembad, biertje, en schaduw. Wat een hobby.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten