27 juli 2012. Col d'Aubisque - Col du Soulor.

Het is vrijdag. De laatste dag voor ons vertrek naar huis. Tijd voor de laatste klim van de legendarische vier bergen van de Haute Pyrenees: de Aubisque. Ik heb mezelf gisteren in Pau getrakteerd op een smetteloos witte trui. De witte trui van de Tour. Leider in het jongerenklassement. Dacht nog even aan de bolletjestrui, maar als je dan ingehaald wordt, voel je je zo lullig in zo''n shirt. Nee, dan is een witte trui voor een bijna 46 jarige beter. Voel je je tenminste weer onder de 23.

Ik beklim hem vanuit Aucun, via de Col du Soulor. Vanuit Argeles is het me te ver voor vandaag. Het wordt immers weer heet. En ik moet er een end voor rijden met de auto. Een goed uur vanaf Bordes. Rond half 10 arriveer ik in Aucun, een schattig dorpje aan de voet van de Soulor. De Jeep wordt geparkeerd bij de kerk, de boel wordt weer klaargemaakt en ingepakt en off we go!

Het eerste stukje is redelijk vlak. Tegenwoordig is 3-4-5% al vlak. Maar dan gaat het ineens lekker omhoog. Eerst nog met 6-7%, daarna een kilometer of 6 met meer dan 8%. En er zit een stukje tussen van 16%... Ik haal een man in. Altijd leuk. Maar ik merk dat hij zo'n 100 meter achter me blijft rijden. Hij wil mijn tempo dus volgen. Sterker nog, hij haalt mij op een gegeven moment weer in. Dat gaat zomaar niet. Ik probeer vervolgens weer hem niet te ver te laten uitlopen. Lukt aardig. Maar dan wordt ik nog een keer ingehaald. Een dame heeft de snelheid er aardig inzitten. Ze gaat me in rap tempo voorbij, ik laat haar gaan. Respect! Op een kilometer of twee voor de top van de Soulor zie ik dat ik de man die me inhaalde moeite heeft met het stijgingspercentage boven de 8. Ik haal hem weer bij. Geen zin om hem weer in te halen. De groeten. Ik heb al een paar ezels ingehaald, da's genoeg voorlopig.

Op de top van de Soulor is het druk. Met paarden. Volgende dierlijke verrassing. Prachtige wilde paarden, dat wel. En weer ezels. Met kleintjes. Leuk hoor. Even aaien. 

Vanaf de Soulur is het een stukje dalen. Ik zie dat de dame die me inhaalde het bij de Soulor houdt en niet naar de Aubisque doorrijdt. Vandaar. Ik trek het jackje weer aan, armwarmertjes voor de korte daling. Het wordt kouder en ik zie boven wolken hangen. Maar eenmaal beneden wordt het toch weer warm. Het jack gaat uit, armpjes weer bloot en weer er tegenaan. Het eerste stuk is relatief simpel. 4-5% is goed te doen. En het uitzicht is echt adembenemend. De weg loopt echt op een richel langs een steile bergwand. Paar tunneltjes, waarvan een met een koe erin. Kan er ook nog wel bij.

Daarna is het nog niet afgelopen met het vee. Ik moet door een kudde schapen heen die opgedreven worden door een Pyreneese berghond. Een uit de kluiten gewassen golden retreiver. Zo groot als een schaap. Leuk hoor. We trappen nog maar eens stevig door en voor ik het weet ben ik weer boven. Fantastisch om hier te zijn.

Op de parkeerplaats staat wederom een kudde wilde paarden. Met veulens. En een van die veulens ziet mij wel zitten. Wat een lief beestje. Heeft jeuk en ziet in mijn zadel een ideaal instrument om daar wat aan te doen. Niet helemaal de bedoeling dus ik help het beestje een handje met de handen. Vindt-ie lekker. Hij is niet bij me weg te slaan. Een dosis vrijdagmorgen cuteness... Geweldig.

Ik eet wat, drink wat en koop een souvenirtje. Tijd om te gaan. De afdaling in, met terug nog een klimmetje de Soulor weer op. De koe uit de tunnel is intussen een stuk verderop gaan staan, de schapen zijn de berg weer op gedreven, het is rustig met vee. En het gaat lekker vlot. Beneden jasje weer uit, Soulortje weer op en boven de boel weer aan voor het laatste stuk naar beneden.
Heerlijke afdaling ook, superweg, lekker snel. Voor ik het weet sta ik weer bij de auto. Dat was de laatste van deze vakantie. Mijn fietsje heeft het goed gedaan. Brave fiets.