Als je de Tourmalet aan kunt, dan kan de Peyresourde ook wel. En de benen zijn prima hersteld na gisteren, dus we gaan ervoor. Een berg van de eerste categorie, ook van deze kant beklommen in de afgelopen Tour de France.
Het is best een stuk rijden met de auto van Bordes naar Bordeles Louron. Ik was eerst van plan vanuit Arreau te vertrekken, maar na de dag van gisteren besluit ik iets verder door te rijden. De auto wordt geparkeerd op een leuk kerkpleintje. Wat een mooi net dorpje is dat Bordeles.
Fiets van de fietsdrager, Garmin en camera erop, bidons erin, alle spullen in de achterzakken, nog wat laatste voer naar binnen proppen en we kunnen er weer tegenaan. Vanuit het dorp gaat het lichtjes vals plat omhoog naar de voet van de berg. Mooie omgeving ook hier. Dan duiken we naar links de Peyresourde op. Een klim van net geen 10 kilometer. De klim begint makkelijk met percentages van 4-6%. Daarna wordt het stijler en komt het niet meer onder de 8%. Ik zie een paar honderd meter een renner voor me, die ik langzaam maar zeker aan het inhalen ben. Ik begin te twijfelen. Ga ik te hard van stapel? Als ik in zijn wiel kom, hou ik in en probeer zijn tempo te gaan rijden. Als ik straks op 3 kilometer van de top nog achter hem zit en ik heb nog energie over, dan ga ik er dan wel voorbij. Maar bij de eerste haarspeld vindt hij het tijd voor een pauze en hij stopt. Leek me trouwens een Nederlander, met een shirt van Alpe Duzes aan. Die heeft-ie dus al eens gedaan. Enfin, we gaan verder en zien een volgend slachtoffer vooruit. Ook die haal ik in. Wat gaat dat lekker. Zijn wel oudere grijze mannen, maar ik ben zelf ook de jongste niet meer, dus dat geeft extra energie.
Naarmate de klim vordert bekruipt me het gevoel dat ik deze klim wel eens zonder stoppen zou kunnen volmaken. Ik ga het proberen. Zou wat zijn.
Met nog een kilometer of 4 te gaan wordt het groener en verdwijnen de bomen. Het wordt wat saai qua omgeving, en de weg naar de top die ik voor me zie liggen lijkt eindeloos lang. 'Bonjour' hoor ik naast me. Een Fransman op een prachtige Pinarello komt me voorbij. Het lijkt alsof ik stil sta. Godsamme, dacht ik lekker bezig te zijn, krijg je dit. In razend tempo loopt hij bij me weg, geen houden aan. Ach, die zal wel hier in de buurt wonen. Vijf minuten later weer een 'bonjour'. Nummer twee komt me voorbij en zet nog even aan. Ook een Fransman die ook nog even wil laten zien hoe snel het kan. Het is dat ik niet weet wat er die laatste 3 kilometer nog komen gaat, anders zou ik aangehaakt zijn. Althans, ik had het geprobeerd.
Ondertussen geeft mijn Garmin de stijgingspercentages niet meer door. Heel vervelend. Geen idee waar dat nu weer door komt. Straks maar even resetten. Krijg ik wel de rit in twee delen gerapporteerd, maar who cares.
Na iets meer dan een uur ben ik boven en passeer ik de vers getrokken streep die de Tour daar heeft getrokken. Berg nummer 3 is bedwongen. Zonder stoppen. Ik ben weer trots op mezelf.
Ik maak de nodige foto's voor het nageslacht en rust wat bij het pannenkoekenhuisje. 12 crepes voor 5 euro. Geen geld. Geen idee ook hoe groot of hoe klein die crepes dan zijn, maar toch. Ik heb alleen geen trek. Mosterd na de maaltijd voor mij, die crepes. Heb alleen nog een afdaling te gaan, en daar zal ik niet veel verbranden.
De afdaling is mooi! Overzichtelijk, breed, snel. In een kwartier tijd sta ik weer beneden. En vijf minuten later sta ik weer bij de auto. Geen eenvoudige beklimming, die Peyresourde, maar een stuk makkelijker dan de Tourmalet van gisteren. Tja, daar valt voorlopig alles bij in het niet, geloof ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten