Na het infietsen op de Aspin dacht ik vandaag maar eens aan de Tourmalet te beginnen. Bergje van de buitencategorie. Als die Aspin lukt, dan moet die Tourmalet ook lukken. Het ontbijt bestaat vanochtend uit een bordje pasta, restje van gisteravond. Valt niet mee om dat naar binnen te werken op de vroege morgen, ondanks dat het erg lekker van smaak is. Daarna proppen we er nog een ontbijtkoekje bij en stap ik in de auto naar Ste-Marie-de-Campan. Bedoeling was eerst om vanuit Bagneres-de-Bigorres te vertrekken, maar dat hebben we gezien de eerdere ervaring met de Aspin even uit het hoofd gezet. Da's namelijk nog best een stukkie rijden en een en al vals plat, dus dan ben ik straks kapot als ik nog aan de klim moet beginnen.
Ik parkeer de auto op de parkeerplaats net even buiten het centrum. Boeltje bij elkaar pakken, extra drinken, schoentjes aan, jasje uit, spulletjes in de achterzakken, Garmin en stuurcamera erop en off we go. We hebben gisteren de klim met de auto verkend. Prachtige route naar Lourdes. In Lourdes nog wel even de benen besprenkeld met heilig water. Je weet nooit waar dat goed voor is. Baat het niet, dan schaadt het niet.
In Ste-Marie draai ik naar links en meteen start de klim. 17 kilometer omhoog, zo'n 1300 hoogtemeters. Gemiddeld stijgingspercentage 7.5%, met stukken van meer dan 10% ertussen. Da's andere koek dan de Aspin. Daarom zat vanochtend behoorlijk wat spanning in het lijf. Zou ik dit wel kunnen? Ik heb in elk geval besloten de eerste 'eenvoudige' kilometers het rustig aan te doen. Ik laat me niet gek maken door een oudere man die me voorbij schiet. De verleiding is groot zijn wiel te pakken, maar als ik naar zijn benen kijk weet ik dat het een fietser is die dit vaker doet. Wat een kuiten. Ik besluit hem te laten gaan. Veel succes ermee.
De eerste 5 kilometers gaan zoals verwacht redelijk. Goed te doen, maar ik weet wat er komen gaat. Vanaf kilometer 5 gaat het 12 kilometer lang met minimaal 8%. De eerste kilometers met 8% gaan op zich ok. Maar het is warm. Heel warm. Het zweet begint al langs mijn neus naar beneden te gutsen. Na een kilometer of 4 zoek ik even een plek in de schaduw. Korte rustpauze kan even geen kwaad. Ik stap weer op voor de volgende stint. De rit is prachtig door het bos. Links en rechts watervalletjes, fantastische uitzichten, geweldig. Ik heb er nog oog voor. Maar met nog 6 kilometer te gaan is het weer tijd voor een korte stop. Op het informatiebord zie ik dat de volgende kilometer met 10% omhoog gaat. Fijn zo.
Ik stap weer op en neem me voor de volgende drie kilometer door te trappen. Als het goed is ben ik dan net voorbij La Mongie. Ik dacht dat het in die wintersportplaats een beetje vlakker zou worden, maar nee. Het blijft stijl omhoog gaan. Bij het uitgaan van het dorp wordt ik bijna opgehouden door een kudde overstekende schapen. Gaat net goed, ik fiets er precies tussendoor. Op 3 kilometer voor de top stop ik voor de laatste keer. Even nog wat eten en dan door naar de top. Ik zie 'm al liggen. Wat een end nog.
Ik probeer op te stappen, maar mijn linkervoet wil niet in de trapper vast komen zitten. En het is zo stijl, dat ik bijna stil sta. Kortom, ik val om. Lullig gezicht. Ik kijk om me heen of niemand me gezien heeft. Genante toestand. Poging twee lukt wel en ik trap door tot boven. Vlak voor de top haal ik nog iemand in die bijna geparkeerd staat. Lekker gevoel. En dan is het nog een bocht naar links. Ik zie 300 op de weg staan. Nog 300 meter dus. En ik blijk nog energie over te hebben voor een eindsprintje. Ik draai naar links en zie het beroemde beeld op de muur staan. Bijna boven. Nog een paar trappen en daar is de streep. Ik heb het gehaald. Wat een geweldig gevoel. En wat een uitzicht.
Ik koop nog een souvenirtje boven en dan is het tijd voor de afdaling. Althans, na een telefoontje naar huis. Die willen ook weten of ik het gehaald heb. De armwarmers gaan aan, jasje aan en gaan. Dat valt nog niet mee, zo'n steile afdaling. Ik krijg pijn in mijn handen en vingers van het remmen en sturen en pijn in mijn rug van de gespannen houding. Maar na een half uurtje sta ik alweer beneden. Dat gaat rap. Het is gelukkig ook weer lekker warm. Dak van de Jeep gaat op 'standje Frankrijk', wat betekent dat het hele dak er dit keer af gaat. Mag ook wel, na zo'n prestatie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten